Als de lente in bloei staat en de zomer voortkabbelt, voelt het alsof de wereld even niet meer koud en donker is. De man die zijn hart verloor in de tuin was een van hen. Toen hij de bloesems van de kersenboom zag neerdwarrelen, dacht hij aan hoe gelukkig hij was toen hij die kersenbloesemboom voor het eerst zag. Hij herinnerde zich hoe hij, nadat hij hem gevonden had, er ontelbare uren onder zat en naar de schoonheid ervan staarde. Hij herinnerde zich hoe hij na het zien van die kersenbloesem voor het eerst in jaren weer glimlachte. De man die in de tuin zijn hart verloor, had nooit zoveel van iemand gehouden als van haar kersenbloesemboom – juist omdat ze een gewoon ding was. Wat er ook met hem gebeurde, waar hij ook rondzwierf en hoeveel mensen er ook uit zijn leven kwamen en gingen, niets kon die liefde in zijn hart veranderen. Toen de herfst aanbrak en de winter weer begon, werd de man die zijn hart verloor in hun relatie elke dag een beetje angstiger. Zozeer zelfs dat ze hem op een dag bij een raam vond staan en naar de nachtelijke hemel keek zonder iets te zeggen of iets anders te doen dan alleen maar wezenloos te staren. Terwijl ze hem stilletjes zag huilen met zijn hoofd tegen de ruit gedrukt, begreep ze dat er niets anders opzat dan afscheid van hem te nemen en deze plek voorgoed achter zich te laten. De tuinman Tilburg is een echte professional.
De man die zijn vinger verloor in de machine
Op een dag kwam een man thuis en vond zijn dochtertje in haar kinderstoel en at haar eten op. Een enkele vinger van haar rechterhand ontbrak, en een verband bedekte het stompje waar het zat. Die was door mieren opgegeten terwijl ze sliep. Toen de man probeerde de vinger voorzichtig van zijn dochter af te pakken, werd hij gebeten. Hij staarde naar de vinger in zijn hand en kon geen woord uitbrengen. Hij wilde alleen maar obsceniteiten naar de mieren schreeuwen, tegen de keukenkastjes schoppen en alles in huis kapotmaken, alleen maar om iets in deze wereld pijn te kunnen doen. Maar toen keek het kleine meisje naar hem op met ogen vol verbijstering en tranen. En toen ze naar hem opkeek, wist hij dat hij zich nooit door zijn woede en bezorgdheid moest laten overmeesteren. Hij moest voor zijn dochter zorgen en van haar houden. Dat was het enige wat hij kon doen.
De man die zijn tong verloor in het theater
Het was een warme avond. De man zat buiten het theater en keek naar de mensen die hij kende, kletste met hen, lachte met hen. Terwijl hij naar hen keek, lachte hij zo hard dat zijn eigen maag pijn deed. Hij was vergeten dat hij niet mocht lachen. Zijn gelach amuseerde de voorbijgangers, maar de man zelf was zich totaal niet bewust van het feit dat hij een regel overtrad. Het kon hem niets schelen. Hij bleef lachen. En lachen. Plotseling hoorde hij een geluid dat hij nooit eerder had gehoord, een geluid waarvan hij het bestaan was vergeten. Het klonk alsof iemand huilde, maar het was onmogelijk te zeggen waar het geluid vandaan kwam. En toch was het onmogelijk te negeren. De man stond met stomheid geslagen en probeerde zijn laatste lach eruit te persen. Toen hapte hij plotseling naar adem en probeerde iets te zeggen, maar hij kon alleen maar piepen. Zijn mond zat vol met iets dat bitter smaakte, iets dat groot en ruw aanvoelde, iets waardoor hij wilde overgeven. Daarna was de man voor de rest van zijn leven stom en vervloekte hij het theater omdat het hem zowel doof als stom had gemaakt.
De man die zijn duim verloor in de trein
De man zat in de trein en las een boek. Hij was alleen in de wagon, en hij zat alleen in de trein, las een boek en luisterde naar de wind die buiten het raam waaide. De trein begon te rijden, en de man sloot zijn boek. Hij legde zijn duim op de eerste van vier knoppen van zijn polshorloge, en het horloge begon hem de tijd aan te geven. Hij haalde zijn duim van de knop, en het horloge stopte. Niet veel later stopte de trein, en de man stapte uit. De duim op zijn horloge was nu de laatste knop die hij had ingedrukt, en het was het eerste wat hij ooit was kwijtgeraakt op weg naar zijn werk.